نحوه کاربرد سنگ ها در معماری
در سال های اخیر، جنبش مجددی درحوزه مصالح ساختمانی ای شکل گرفته است که با گذشت زمان همچنان کاربرد دارند و امتحان خود را پس داده اند و سازگار با محیط زیست هستند. انواع مختلف سنگ ها از جمله: گرانیت ، سنگ مرمر ، سنگ لوح و سنگ آهک مورد استقبال معماران ، صاحبان مشاغل و صاحبان خانه قرار گرفته اند که این امر باعث شکل گیری فرم، مد و عملکرد در خانه ها و املاک تجاری شده است.
تاریخچه کاربرد سنگ ها در معماری
هزاران سال است که از سنگ ها در ساختمان سازی استفاده می شود. پاره سنگ ها (سنگ معدن) یکی پس از دیگری بر روی هم انباشته می شدند تا اسکله ها ، ستون ها و دیوارها ساخته شوند. در واقع ، کل شهرها متشکل از بناهای سنگی با سقف های کاهگلی بودند.
با توسعه متدهای پیشرفته تر برای اتصال سنگ ها به یکدیگر، از نمای زیبا ، طاقچه های پنجره و درگاه ها ، ستون ها ، طاق نماها و سایر سبک های دیگر در ساختمان ها استفاده شد. در قرن نوزدهم و بیستم ، معماران شروع به استفاده از مصالح مختلف در ساخت و ساز کردند، از جمله چدن و بتن برای درست کردن محلول ها و بتن های قالبی (تخت بتن)، که منجر به کاهش کاربرد سنگ شد.
با افزایش نیاز به مواد ارزان قیمت ، کارگران کارخانه جایگزین سنگ تراشان که خصوصیات ساختاری و فیزیکی سنگ ها را می دانستند، شدند. این مواد جدید امکان طراحی و توسعه آسمان خراش ها را فراهم کردند.
پس از معرفی این مصالح ساختمانی جدید، معماران ابتدا از سنگ طبیعی برای نماهای بیرونی استفاده کردند. با این حال ،امروزه ، معماران و سازندگان بار دیگر با آغوش باز از به کار گیری سنگ در فضای داخلی و خارجی ساختمان ها اسقبال کرده اند.
استفاده از سنگ های امروزی در معماری
سنگی مانند: سنگ مرمر و سنگ گرانیت، فضاهای داخلی یک ملک مسکونی و تجاری را زینت می بخشند. این دو سنگ زیبا برای افزودن جذابیت ، فرم و عملکرد در آشپزخانه و حمام استفاده می شود.
سنگ لوح و سنگ های دیگر اغلب برای ساخت کفپوش های زیبا و با دوام و دیوارهای برجسته در سراسر فضاهای داخلی ساختمان ها کاربرد دارد(کاربرد سنگ ها).
اگرچه خصوصیات فیزیکی سنگ یکسان است، اما سنگ هایی که از مناطق مختلف استخراج شده اند ممکن است، تنوع رنگ متفاوتی داشته باشند.
طراحان معماری باید تنوع رنگ های مختلف و نحوه تأثیر آنها بر طراحی کلی یک ملک مسکونی یا تجاری را درک کنند.
هر نوع سنگ دارای مزایا و معایب متمایزی ست که باید در طول مراحل طراحی مورد توجه قرار گیرد. به عنوان مثال ، در سنگ مرمر رگه های زیبایی وجود دارد، اما اطراف این رگه ها ممکن است از دوام کمتری برخوردار باشد.
گرانیت بسیار بادوام است. با این حال ، نصب آن بسیار سنگین و دشوار است.
صرف نظر از نوع سنگ طبیعی مورد استفاده ، نگهداری و مراقبت معمول از آن الزامی است.
هنگام انتخاب نوع سنگ مورد استفاده ، دوام ، ظاهر ، کارایی ، استحکام و تخلخل ( قابلیت نفوذ) را باید در نظر گرفت. مناطق دارای رطوبت بالا مانند: آشپزخانه و حمام به سنگ هایی نیاز دارند که بتوانند رطوبت زیادی را تحمل کنند مانند: گرانیت ، سنگ مرمر و سنگ ماسه.
سنگ طبیعی ، از جمله سنگ لوح و سنگ گرانیت ، اغلب در مناطق پر رفت و آمد استفاده می شود (کاربرد سنگ ها). در این مناطق معمولاً از سنگ ریزه ها استفاده می شد ولی می توان از سنگ های زیبا و جلا یافته نیز استفاده کرد. کاربرد خارجی سنگ طبیعی شامل نما ، بنای ورودی، پارکینگ اتومبیل ها ، ستون ها و دودکش ها می شود.
برای جلوگیری از آسیب به این کاربردهای خارجی ذکر شده، باید رویکردهایی در نظر گرفته شود. در صورت عدم به کارگیری و استفاده از استراتژی هایی برای محافظت در برابر هوازدگی، ممکن است آسیب هایی نظیر خیسی و رطوبت ، رشد بیولوژیک و پوسیدگی فیزیکی رخ بدهد.
قرن ها، معماران و سازندگان برای خلق شاهکارهای معماری به استفاده از سنگ های طبیعی اتکا کرده اند. این ساختمان های سنگی با گذشت زمان همچنان محبوب و با دوام مانده اند.
معمار امروزی متوجه است که مالکان تجاری و مسکونی تمایل به استفاده از مصالح ساختمانی ای دارند که با محیط زیست سازگارو طولانی مدت با دوام باشد. بنابراین انتخاب سنگ، یک انتخاب “سخت و پراهمیت” است.
