کلیسای جامع میلان
یکی از بزرگ‌ترین کلیساهای جامع دنیا در شهر شمالی ایتالیا یعنی میلان قرار دارد. کلیسای جامع میلان از زیباترین و خیره‌کننده‌ترین بناهای اروپاست که تماشای جزئیات معماری آن، هر بیننده‌ای را شگفت‌زده می‌کند.
ساخت این کلیسا در سال ۱۳۸۶ میلادی در محل کلیساهای باستانی و ویران قبلی شروع شد. در ابتدا کارها به دست یک مهندس به نام “سیمون دا اورسنیگو” (Simone da Orsenigo) انجام می‌شده است که تصمیم داشته کلیسا را به سبک معماري گوتيک لمباردی بسازد.
پس از مدتی در سال 1389 میلادی یک معمار فرانسوی به نام “نیکولاس دی بن اونچر” (Nicolas de Bonaventure) به فرآیند کار دعوت شد. او کلیسا را دوباره به سبک گوتیک ریونانت فرانسوی طراحی کرد و همچنین تصمیم گرفت که در ساخت این بنا از سنگ مرمر کندوگلیا استفاده کند؛ (نوعی مرمر به رنگ صورتی و سفید که معدن آن در کوه‌های آلپ، در شمال غربی میلان پیدا شد). این معدن تا به امروز در تملک سازندگان کلیسای جامع میلان بوده است. هم‌زمان با مرگ حاکم میلان در سال 1402 کلیسا تقریباً نیمه کاره بود و مرگ این شخصیت در کنار مشکلات مالی باعث شد که روند کار با سرعت آهسته‌ای پیش رود.
حجم گسترده‌ای از کار دوباره در سال 1480 شروع می‌شود. دیوارها و سقف ساخته شده، سپس بین سال‌های 1500 تا 1510 ساخت دکور داخلی شروع می‌گردد در حالی که نمای خارجی کلیسا برای مدتی طولانی به صورت ساده باقی ماند.
ساخت نمای خارجی بنا بالاخره در قرن هفدهم شروع و پس از مدتی کار به سبک باروک در سال 1638 ساخته می‌شود. در سال 1649 یک معمار جدید به نام “کارلو بوزی” (Carlo Buzzi) برای ادامه روند ساخت انتخاب گردید که نمای بیرونی کلیسا را دوباره به سبک گوتيک برگرداند.
بلندترین برج کلیسا، منار “مدونینا” (Madonnina) در سال 1762 ساخته شد. این منار را “فرانچسکو کروچی” (Francesco Croce) با ارتفاعی معادل 108 متر طراحی کرد. در بالای این منار یک تندیس زرین 4 متری از مدونینا (مریم مقدس) گذاشته شده است. نمای خارجی کلیسا سرانجام در سال‌های حکومت ناپلئون بناپارت (Napoleon Bonaparte) پایان یافت.
وی در سال 1805 در این کلیسا به عنوان شاه ایتالیا تاج گذاری شد. کار طراحی و ساخت همچنان تا قرن نوزدهم و بیستم ادامه یافت تا این که در بین سال‌های 1829 تا 1858، شيشه‌های منقوش در کلیسا کار گذاشته شد و آخرین دروازه بنا هم در ششم ژانویه سال 1965 در محل خود نصب گردید. این کار آخرین عملیاتی است که در روند ساخت کلیسای جامع میلان انجام شده، اگرچه که هنوز هم ریزه‌کاری‌هایی برای انجام دادن باقی مانده است.
کلیسای جامع میلان دومین کلیسای بزرگ گوتیک جهان است و از نظر وسعت و مساحت بعد از کلیسای جامع سویل اسپانیا قرار دارد. این بنا همچنین بلندترین طاق کامل جهان را نیز به ارتفاع 45 متر داراست. در ساخت این بنا از 52 ستون استفاده شده است که ارتفاع بلندترین ستون‌های صحن آن به 24.5 متر می‌رسد.
کلیسای جامع میلان 135 منار دارد که با طاق‌های مايلى به هم متصل شده‌اند. در حال حاضر 3400 مجسمه به سبک‌های مختلف در این کلیسا گذاشته شده است که سبک طراحی آن‌ها از گوتیک تا آرت دکو را در بر می‌گیرد. کف این کلیسا به دستان “پلگرینو تیبالدی” (Pellegrino Tibaldi) طراحی و بین سال‌های 1584 تا 1940 از سه نوع مرمر به رنگ‌های سفید، سیاه و قرمز ساخته شده است.
انتقاد‌های عجیب
کلیسای جامع میلان توانسته است در طول سالیان زیاد ساخت خویش با وجود اختلاف نظر موجود در بین طراحان و سازندگانش پابرجا بماند. مردم جهان با چشم تمجید و ترس به آن نگاه می‌کنند، اگرچه که رای آن‌ها در مورد معماری این بنا به گونه دیگری است.
کارشناسان مشهور هنر، معماری این بنا را مخصوصاً در قرن نوزدهم مورد انتقاد قرار داده‌اند. «جان راسکین» (John Ruskin) در مورد این بنا می‌گوید: در ساخت کلیسای جامع میلان از همه سبک‌های معماری دزدیده شده است. همه سبک‌ها در این بنا فاسد شده‌اند به حدی که هیچ ابتکاری در آن دیده نمی‌شود. مجسمه‌ها بدترین آثاری هستند که تا به حال از طرف شخصی ارائه شده اند.
«اسکار وایلد» (Oscar Wilde) در یک نامه که در سال 1875 به مادرش می‌نویسد، می‌گوید: کلیسای جامع میلان یک شکست بزرگ و نمای خارجی آن غول مانند و غیرهنری است. جزییات معماری در آن در ارتفاعی گذاشته شده اند که با چشم دیده نمی‌شوند. همه چیز در آن زننده است؛ شکستی بزرگ و باابهت با اندازه‌ای بزرگ و باور نکردنی.
اگرچه که «مارک تویین» (Mark Twain) در سال 1867 در مورد این بنا نظری متفاوت داشته است. وی می‌گوید: آن‌ها می‌گویند که کلیسای جامع میلان دومین کلیسای بزرگ جهان است. من نمی‌دانم که چگونه این بنا را در مقام دوم گذاشته‌اند.
