معماری مدرن چیست؟

ظهور معماری مدرن

پیدایش معماری مدرن زمانی آغاز شد که صنایع دستی با صنایع ماشینی جایگزین شدند. معماران مدرن برای ابداع طرح های ساختمان ها تلاش کردند که بیشتر بر نحوه زندگی انسان  ها تمرکز کنند. معماری مدرن نوآورانه، تجربی و مینیمال است.

معماری مدرن سبکی از ساختمان سازی است که بر عملکرد و یک فرم ساده بیش از تزئینات تأکید دارد. این زیبایی  شناسی در طراحی، پیچیدگی و تزئینات سبک هایی مانند: کوئین آن، ویکتوریایی یا احیای گوتیک (Queen Anne, Victorian, or Gothic Revival) را ندارد. معماری مدرن معمولاً شامل خطوط تیز و واضح است.

تنها در ایالات متحده آمریکا چندین سبک معماری مدرن وجود دارد. از سال ۱۹۳۰ تا ۱۹۷۰، تقسیم بندی هایی مانند: اکسپرسیونیست، سازه گرایی و مدرن اواسط قرن (Expressionist, Constructivist, and Mid-Century Modern) وجود داشته اند.

تاریخچه جنبش مدرن کوتاه مدت نبوده، و چندین سبک فرعی را شامل می شود و نزدیک به ۶۰ سال طول کشیده است. به این ترتیب، تعیین نقطه شروع دقیق می تواند دشوار باشد. برای برخی، این سبک شامل معماری انتقالی مانند: هنر دکو و جنبش های هنر و صنایع دستی (Art Deco and Arts and Crafts movements) است. برای برخی نیز، سبک های قبلی به عنوان الهام بخش معماران مدرن عمل می کردند.

پیدایش طراحی و معماری مدرن با این فکر به وجود آمد که فرم باید از عملکرد پیروی کند. این ایده توسط  لوئیس سالیوان آغاز شد که ساختمان هایی را برای نمایشگاه جهانی شیکاگو در سال ۱۸۹۳ طراحی کرد.

دیگر پیشگامان شناخته شده ی معماری مدرن عبارتند از: فرانک لوید رایت، استاتلیش باهاوس، لودویگ میس ون در روهه و لوکوربوزیه. زیبایی شناسی طراحی مدرن در دهه ۱۹۳۰ در نوسان بود و به مدرنیسم بین المللی یا سبک بین المللی معروف شد. این زیبایی شناسی طراحی پس از نمایشگاه معماری فیلیپ جانسون در سال ۱۹۳۲ به وجود آمد.

به طور کلی، شناخته  شده  ترین نمونه  های معماری مدرن در اواسط قرن بیستم به پایان رسیدند، اما سبک طراحی همچنان تا اواخر قرن بیستم بر ساختمان  ها تاثیر گذاشته است.

 

 

ویژگی ها معماری مدرن

از آنجایی که سبک های بسیاری در معماری مدرن وجود دارند، چندین ویژگی تعیین کننده را می توان برای معماری مدرن در نظر گرفت. این ویژگی ها برخی از متداول ترین و گسترده  ترین ویژگی های کلیدی هستند که در اشکال مختلف دیده می شوند:

خطوط واضح و مینیمال.

این خطوط فاقد تزئینات اضافی هستند و عموماً بافتی صاف و یکدست دارند. برآمدگی های وسیع سقف. چندین خانه مدرن دارای ساختارهای افقی و کم ارتفاع با برآمدگی های سقفی بزرگ هستند.

دیوارهای شیشه ای و پنجره های بزرگ. استفاده بسیار گسترده از که نور طبیعی قابل توجهی وارد فضای داخلی می نماید نیز یکی دیگر ویژگی های مهم است.

پلان های باز و کاملا مشخص.

از آنجایی که معماری مدرن بر فرم بیش از عملکرد تمرکز می کند، معماران به دنبال این بوده اند تا پلان های بزرگ و وسیع را با فضاهای غذاخوری و نشیمن که به یکدیگر می رسیدند، پوشش دهند.

مصالح ساختمانی مدرن و سنتی.

برخی از مصالح رایج در خانه های مدرن عبارتند از فولاد، بلوک بتنی، آهن و شیشه. مصالح ساختمانی مرسوم تری مانند: چوب، آجر و سنگ برای نشان دادن زیبایی طبیعی خود استفاده می شدند.

ارتباط با محیط بیرون.

در مورد سایت  های ساختمانی و اینکه ساختمان  ها چگونه با چشم  انداز طبیعی اطرافشان ارتباط برقرار می  کنند، ایده های بسیاری ارائه شدند.

طرح های نامتقارن.

معماران مدرن با اشکال بزرگ و صاف و ترکیبات نامتقارن که به طور مشخص چیده شده بودند و فاقد هرگونه تزئین اضافی بودند، کار می کردند.

سنگ در معماری مدرن

سنگ های ساختمانی از محبوب ترین مصالح به شمار می روند که مورد توجه معماران مدرن هستند. سنگ های ساختمانی به دل دلیل داشتن تنوع گسترده در طرح و رنگ می توانند پاسخگوی نیازهای معماری مدرن باشند.

ارائه ی نمایی از سنگ که تداعی گر ذات طبیعی و اسرار آمیز آن است، از نکات مهمی به شمار می رود که در معماری مدرن بسیار مورد توجه است. به عنوان مثال، به کارگیری سنگ هایی با پرداخت هوند و پرداخت چرمی که در آن، الگوهای طبیعی بافت سنگ به خوبی و زیبایی نشان داده می شوند، بسیار گسترده شده است. بنابراین، نگاه به سنگ ساختمانی در معماری مدرن، از حالت تزیینات اضافی به سمت کاربرد و ارائه ی مفهومی خاص از سنگ، تغییر کرده است.