معماری سبز چیست؟

معماری سبز

مفهوم *سبز* در معماری مفهوم جدیدی نیست. مفهوم معماری سبز از هنگامی که مردم برای اولین بار غاری رو به جهت جنوب جغرافیایی از لحاظ دمایی بسیار مناسب تر از غاری رو به شمال یافتند، مورد توجه بوده است. موضوع جدید، درک این مطلب است که فرآیند سبز برای محیط های مصنوعی و ساخته انسان، بهترین فرآیند برای طراحی ساختمان هاست؛ و نیز اینکه تمام منابع موجود در ساختمان، مصالح آن، سوخت یا اشیاء مورد استفاده کاربران، نیازمند در نظر گیری یک معماری پایدار برای تولید هستند (چنانی، 1926)

در راستای کاربرد مفاهیم پایدار و توسعه پایدار در معماری، مبحث معماری پایدار یا معماری سبز، کوششی است برای حفظ محیط زیست، و آسایش برای انسان ها. ساختمانی که کمترین ناسازگاری و مغایرت را با محیط طبیعی پیرامون خود و در پهنه ی وسیع تر با منطقه و جهان دارد، ساختمان سبز یا پایدار نامیده می شود که هدف از طراحی این ساختمان ها، کاهش آسیب بر روی محیط، منابع  انرژی و طبیعت است و شامل قوانین ذیز می باشد:

1.  کاهش مصرف منابع غیر قابل تجدید
2.  توسعه محیط طبیعی
3.  حذف یا کاهش مصرف مواد سمی و یا آسیب رسان بر طبیعت، در صنعت ساختمان سازی

 

استفاده ی معقول از منابع طبیعی و مدیریت مناسب ساختمان سازی به حفظ منابع طبیعی محدود و کاهش مصرف انرژی کمک نموده و باعث بهبود کیفیت محیطی می شود. کیفیت، اساس طراحی پایدار می باشد. کیفیت مطلوب بدون توجه به طبیعت فراهم نمی شود و همچنین استفاده از مصالح با قابلیت ماندگاری طولانی نیز باید در نظر گرفته شود.

رسیدن به استانداردهای بالای کیفیت، امنیت و آسایش که در واقع سلامت انسان ها را تأمین می کنند از مهم ترین اهداف معماری پایدار هستند که رسیدن به چنین شرایطی با استفاده از مدیریت کارآمد و به کار گیری آخرین تکنولوژی ها صورت می گیرد (ثبات ثانی، ۱۳۹۱).

 

مصادیق معماری سبز (مدبریان، ۱۴۰۰) 

۱- استفاده از انرژی های طبیعی در مصرف روزمره.

۲- استفاده از ضایعات و خصوصا استفاده از پساب در تولید آب مورد نیاز برای آبیاری فضای سبز.

۳- به کارگیری شیوه های مناسب برای کاهش انرژی هدر رفته و یا کنترل آن و بهینه سازی مصرف انرژی.

۴- استفاده از مصالح قابل بازیافتغیر شیمیایی (مصالح سبز) و مصالحی که با سلامت انسان در تعارض نمی باشند.

۵- طراحی و ساخت و ساز با مصالح نزدیک به طبیعت.

۶- جلوگیری از اثرات منفی ساختمان و محصولات آن بر محیط.

۷- استفاده از گیاهان طبیعی به عنوان الهام دهنده ی طراحی زنده در مشاعات.

۸- اجتناب از صدمه رساندن به وضعیت اراضی به منظور استحصال سود بیشتر.

۹- دستیابی به بیشترین کیفیت زندگی در سایه اتکا به محیط زیست.

۱۰- نحوه استفاده از زمین.

۱۱- توجه به شخصیت اکولوژی منطقه.

۱۲- توجه به خواص اقلیمی منطقه.

۱۳- توجه خاص به اثر نور و هوا در طراحی کل مجموعه و چیدمان فضاهای عمومی و اختصاصی.

استاندارد LEED

از لحاظ بین المللی، LEED گواهی برای ساختمان های سبز می باشد. این گواهی سومین بخشی است که تأیید می کند یک ساختمان یا مجموعه به شکلی طراحی و ساخته شده است که از استراتژی هایی که در جهت بهبود عملکرد بنا با توجه به تمام معیارها و استانداردهای مهم مانند: ذخیره ی انرژی، بهره وری مناسب از آب، کاهش انتشار گاز دی اکسید کربن، بالا بردن کیفیت محیط های داخلی، نظارت بر منابع و حساسیت بر میزان مصرف آنها ، استفاده کرده است. گواهی LEED به وسیله انجمن ساختمان سبز آمریکا USGBC گسترش یافته است (2007,LEED).

 اهداف LEED در ساختمان ها عبارت هستند از:

• – کاهش هزینه های ساخت و بالا بردن ارزش سرمایه؛
• – کم کردن مواد زایدی که به محل دفن زباله برده می شوند؛
• – نگهداری از انرژی آب؛
• – بوجود آوردن محیطی سالم تر و ایمن تر برای ساکنان؛
• – کاهش انتشار گازهای مخرب گلخانه ای؛
• – تعهد مالکان برای مسئولیت پذیری در برابر جامعه و نظارت بر محیط؛
• – تعریف ساختمان سبز با نشر استانداردهای معمولی اندازه گیری؛