بیوگرافی ایوون فارل و شلی مک نامارا
ایوون فارل (1951) و شلی مک نامارا (1952) در حین تحصیلات دانشگاهی در دانشکده معماری دانشگاه کالج دوبلین (UCD) با یکدیگر آشنا شدند. آنها تحت آموزش معماران خردگرا که بتازگی برای به چالش کشیدن اندیشه و فرهنگ موجود، به آن موسسه آمده بودند، تحصیل کردند. پس از فارغ التحصیلی در سال 1976 ، به هر یک از آنها فرصتی منحصر به فرد برای تدریس در دانشگاه کالج دوبلین (UCD) داده شد، در همین جا بود که تا سال 2006 به تحصیل ادامه دادند و در سال 2015 به عنوان استادیار منصوب شدند. فارل اظهار داشت: «از نظر ما تدریس همیشه یک واقعیت موازی بوده است.» وی افزود: «این هم راهی برای خلاصه کردن تجربیات خودمان است تا آن را به نسل های بعدی هدیه دهیم و آنها بتوانند نقش خود را در رشد آن فرهنگ ایفا کنند. بنابراین این مسیر دو طرفه است، ما از دانشجویان می آموزیم و امیدواریم که دانشجویان هم از ما بیاموزند.»
در سال 1978 ، فارل و مک نامارا به همراه سه نفر دیگر شرکت معماری گرافتون را تأسیس کردند. این نام از خیابانی گرفته شد که دفتر اصلی در آن قرار داشت، هدف آنها این بود که مکان را در اولویت قرار دهند نه افراد را. پروژه های مهمی را انجام دادند از جمله پروژه احداث واحدهای مسکونی در خیابان کینگ شمالی (دوبلین ، ایرلند 2000)، موسسه شهری ایرلند، دانشگاه کالج دوبلین (دوبلین، ایرلند 2002)، مرکز هنرهای انقلاب (ناوان، ایرلند 2007)، مدرسه جامعه لورتو (میلفورد ، ایرلند 2006)، دفاتر وزارت دارایی(دوبلین، ایرلند 2009)، و دانشکده پزشکی ، دانشگاه لیمریک (لیمریک ، ایرلند 2012).
مک نامارا با یادآوری دوران کودکی خود گفت:« در کودکی از یک خانه بسیار بزرگ قرن هجدهمی در خیابان اصلی زیبای شهر لیمریک که عمه ام در آن زندگی می کرد، بازدید کردم و همین امر عشق من نسبت به معماری را سبب شد. در طبقه همکف، داروخانه ای با قفسه های زیبا از جنس چوب ماهوگانی وجود داشت که متعلق به شوهرش بود. خود عمه ام نیز یک مدرسه کوچک آموزش به کودکان پیش دبستانی را در اتاقی نزدیک در ورودی اداره می کرد. همین امر احساس عجیبی نسبت به این خانه و اینکه چه می تواند باشد را در ذهن تحریک می کرد، حتی هم اکنون نیز به وضوح حس فضا و نور را بخاطر دارم که برای من یک مکاشفه واقعی بود.»
فارل می گوید:«یکی از اولین خاطرات من، دراز کشیدن به پشت بر روی یک کوسن کف اتاق و زیر پیانو بزرگ در خانه خودمان است. بخاطر دارم که وقتی مادرم بالای سرم پیانو می نواخت، فضایی خارق العاده و آکنده از موسیقی را زیر آن ساز موسیقی از جنس چوب گردو تجربه می کردم. در تولامور، یک شهر از ناحیه آفالی در ایرلند، بزرگ شدم – شهری با خیابان ها و میادین، انبارهای سنگی، خانه هایی که حاصل تلاش استادکارها هستند، و یک کانال که تبدیل به خط جذاب در چشم انداز منطقه شده است. جنگل بلوط حاشیه شهر هر بهار با فرشی از گل های استکانی آبی رنگ مزین می شود. طبیعت بسیار نزدیک بود.»
از پنج شریک اصلی، تنها فارل و مک نامارا باقی ماندند. اولین ماموریت بین المللی آنها در خارج از ایرلند مربوط به 25 سال بعد با دانشگاه لوییحی بوکونی در میلان (میلان ، ایتالیا 2008) است که جایزه سالانه بهترین ساختمان جهان را در مراسم افتتاحیه جشنواره معماری جهانی در بارسلون (2008) را دریافت کرد. تاکنون برخی از پروژه های بین المللی آنها با تحسین فراوان از سوی جامعه معماری مواجه شدند. پردیس دانشگاهی UTEC در لیما (لیما، پرو 2015) توانست جایزه بین المللی RIBA را در سال 2016 از موسسه سلطنتی معماران بریتانیایی (RIBA) دریافت کند. موسسه آموزش عالی مهندسی ماینز (پاریس، فرانسه 2019) و ساختمان شماره 1 دانشگاه تولوز (تولوز ، فرانسه 2019) به تازگی تکمیل شدند.
آنها از اعضای موسسه سلطنتی معماران ایرلند و اعضاء افتخاری بین المللی RIBA هستند. آنها قبلا کرسی استادی کنزو تانگ در دانشکده طراحی فارغ التحصیلان هاروارد (2010) و همچنین کرسی استادی لویی کان در دانشگاه ییل (2011) را در اختیار داشتند، آنها همچنین در موسساتی همچون موسسه فدرال پلی تکنیک در لوزان و آکادمی معماری مندریزیو هم تدریس کردند و از سخنرانان در سطح بین المللی محسوب می شوند.
شرکت معماری گرافتون در سال 2012 جایزه دوسالانه شیر نقره ای ونیز را برای شرکت در نمایشگاه «معماری بعنوان جغرافیای جدید» دریافت کرد. در سال 2018، فارل و مک نامارا بعنوان همکاران شانزدهمین نمایشگاه بین المللی معماری، دوسالانه ونیز با موضوع «فضای آزاد» انتخاب شدند. آنها در سال 2019 مدال RIAI جیمز گوردون برای یک عمر دستاورد معماری را از RIAI دریافت کردند و همچنین در سال 2020 نیز مدال طلای سلطنتی RIBA را دریافت کردند.
