بیوگرافی فرای اوتو
فرای اوت, در 31 مه 1925 در سیگمار آلمان متولد شد اما در برلین بزرگ شد. «فرای» در زبان آلمانی یعنی «آزاد»؛ مادرش پس از شرکت در یک سخنرانی با موضوع آزادی، این نام را برای او انتخاب کرد.
پدر و پدر بزرگ فرای اوتو هر دو مجسمه ساز بودند بنابراین او نیز در زمانی که یک دانش آموز نوجوان بود و هنگام تعطیلات مدرسه در یک کارگاه سنگ تراشی شاگردی می کرد. تفریح او پرواز بود و چندین هواپیمای گلایدر را طراحی کرد – این فعالیت منجر به علاقه او نسبت به چگونگی عملکرد غشاهای نازک گردید که بر روی چارچوب های سبک کشیده می شوند تا نسبت به نیروهای آیرودینامیکی و ساختاری واکنش مناسب داشته باشند.
پس از اخذ مدرک پیش دانشگاهی در سال 1943، اوتو بلافاصله برای تحصیل در رشته معماری ثبت نام کرد اما نتوانست مجوز ورود به دانشگاه را کسب کند و در عوض، بعنوان نیروی کار اعزام شد.
در سپتامبر 1943 ، فرای اوتو برای خدمت سربازی فراخوانده شد و دوره آموزشی خلبانی را گذراند. در پایان سال 1944 دوره خلبانی متوقف شد و اوتو به عنوان سرباز پیاده به ارتش ملحق شد. در آوریل 1945 ، او در نزدیکی نورنبرگ اسیر شد تا مدتی را بعنوان اسیر جنگی بگذراند. او دو سال در اردوگاه اسرای جنگی در نزدیکی شارتِر فرانسه به عنوان معمار اردوگاه کار کرد و آموخت که چگونه با حداقل مواد ممکن، سازه های گوناگون بسازد.
پس از پایان جنگ، فرای اوتو در سال 1948 برای تحصیل در رشته معماری به دانشگاه فنی برلین بازگشت. معماری او همیشه متضاد با ساختمان های سنگین و پرستون است که در دوران رایش سوم در آلمان ساخته شدند، گویی معماران آن دوره قرار بود تا ابد به همین شیوه ادامه دهند. در مقابل، آثار اوتو همیشه سبک، پذیرای طبیعت، مردم پسند و حتی گاهی اوقات موقت بودند.
در سال 1950 ، به واسطه تامین اعتبار به صورت بورسیه، یک سفر تحصیلی را در ایالات متحده آغاز کرد، جایی که توانست از از آثار هنرمندان متعدد بازدید کند از جمله فرانک لوید رایت، اریش مندلسون، ایرو سارینن، لودویگ میس وان در روه، ریچارد نوترا، چارلز و همچنین ری ایمز و دیگران. در همین مدت، در دانشگاه ویرجینیا به مطالعه جامعه شناسی و توسعه شهری پرداخت.
در سال 1952 ، فرای اوتو یک معمار مستقل بود و دفتر معماری خود را در برلین تأسیس کرد. او در سال 1954 موفق به اخذ درجه دکترای مهندسی عمران از دانشگاه فنی برلین شد. پایان نامه ی وی تحت عنوان «سقف کاذب، شکل و ساختار » به زبان های آلمانی، لهستانی، اسپانیایی و روسی منتشر شد.
همچنین در سال 1954 او کار خود را با پیتر اِشترومایر ملقب به «خیمه ساز» در شرکت اِشترومایر شروع کرد. در سال 1955، سه سازه موقت سبک وزن از پارچه پنبه ای برای نمایشاگه باغ فدرال در کاسل، آلمان طراحی کرد. این سازه ها اولین اثر او برای شناخته شدن در سطح ملی محسوب می شوند، بخشی از علت شهرت آنها نیز هماهنگی عجیب این سازه ها با طبیعت است.
فرای اوتو پیشگام استفاده از سازه های مدرن، سَبُک و شبیه خیمه برای مصارف گوناگون بود. علاقه او به آنها تا حدی مربوط به ارزش های اقتصادی و اکولوژیکی این نوع سازه بود. در اوایل دهه 1950 ، مدل های پیچیده برای آزمایش و تکمیل اشکال کششی ساخت.
فرای اوتو در طول دوران حرفه ای، همیشه مدل های فیزیکی می ساخت تا شکل مطلوب یک فُرم را مشاهده کرده و رفتارش را آزمایش کند. مهندسان در استودیوی او از کامپیوترهای اولیه برای تجزیه و تحلیل ساختاری پروژه های فرای اوتو استفاده می کردند، اما داده های درون داد اصلی برای این محاسبات بر اساس مدل های فیزیکی بدست می آمدند که برای شکل یابی ساخته شده بودند.
در سال 1958 ، فرای اوتو اولین موسسه با تمرکز بر تدریس نحوه ساخت سازه های سبک را تاسیس کرد – موسسه توسعه سازه های سبک، که یک موسسه خصوصی کوچک بود – او سپس استودیوی جدیدش را در منطقه زلندورف برلین افتتاح کرد. طی پنج سال بعد، فعالیت های تدریس او در ایالات متحده دوره ای بودند: به عنوان استاد مهمان در دانشگاه واشنگتن، سنت لوییس، ییل، دانشگاه کالیفرنیا در برکلی، موسسه تکنولوژی ماساچوست و دانشگاه هاروارد تدریس می کرد.
تأسیس گروه تحقیقات بیولوژی و ساختمان در دانشگاه فنی برلین در سال 1961 آغاز کار مشارکتی بین معماران ، مهندسان و زیست شناسان بود. آنها دانش خود را در مورد چادرها، پوسته های مشبک و سایر سازه های سبک برای درک بهتر طرح های مربوط به ساختارها و فرم های بیولوژیک بکار گرفتند.
در سال 1962 ، اوتو اولین جلد از «سازه های کششی: طراحی، ساختار و محاسبه ساختمان های کابلی، شبکه و غشاء» را منتشر کرد (جلد دوم در سال 1966 منتشر شد). در سال 1964 ، او به عنوان مدیر موسسه تازه تاسیس سازه های سبک وزن در دانشگاه اشتوتگارت منصوب شد.
موسسه سازه های سبک وزن از سوی دولت آلمان ماموریت یافت در رابطه با برنامه ریزی غرفه آلمان برای نمایشگاه بین المللی و جهانی 1967 در مونترال، کانادا (معمولا آن را تحت عنوان اکسپو 67 می شناسند) تحقیق و برنامه ریزی کند. رهبران آلمان؛ معماری اوتو را نماد وضعیت صنعتی و تخصص مهندسی و نوآوری های تکنولوژی در دوران پس از جنگ جهانی دوم معرفی کردند. غرفه آلمان در اکسپو 67 ، با همکاری رولف گاتبرود و فریتز لئونهارت ساخته شد و فرصت خوبی برای فرای اوتو بود تا قدرت خود را در زمینه معماری برای پیشرفت بین المللی نشان دهد. این غرفه نمونه ی اولیه از یک ساختمان بزرگ منفعل با انرژی خورشیدی بود.
سال بعد، یعنی در سال 1968 ، فرای اوتو به عنوان عضو افتخاری موسسه معماران آمریکا انتخاب شد و موسسه ی سازه های سبک وزن از سوی سازمان المپیک مونیخ ماموریت یافت مدل های خاص برای اندازه گیری سقف پیش بینی شده برای ورزشگاه اصلی دهکده المپیک مونیخ را ارائه کند.
این پروژه در ماه مه سال 1972 توسط گونتر بهنیش، فرای اوتو و فریتز لئونهارت برای المپیک همان سال اجرا شد و شامل یک غشاء بزرگ برای پوشش سکوهای ورزشگاه المپیک، یک عرصه مخصوص برای سازه کششی، سقف پارچه ای روی استخر المپیک و سایبان های غشاء هذلولی برای اتصال ساختمان ها و محافظت از بازدیدکنندگان در برابر باران و آفتاب بود.
در سال 1969 ، فرای اوتو آتلیه معماری وارمبرون را در نزدیکی اشتوتگارت تأسیس کرد. در آنجا فرای اوتو و تیم هایش روش های ساختمانی با استفاده از حداقل مصالح ساختمانی اما با تاثیر بسیار بالا را بررسی کردند. جالب است بدانید که اَشکال ساختمان های اوتو اغلب دارای راه حلهای مشابهی در طبیعت هستند و بیش از حد به اَشکال طبیعی شبیه هستند از جمله: جمجمه پرندگان و تار عنکبوت.
اوتو در طی سال های فعالیت حرفه ای مشغول نگارش بود. کتاب «زیست شناسی و ساختمان» را در سال 1972 منتشر کرد و جلد دوم آن نیز در سال بعد منتشر شد. بر اساس تحقیقات بعدی، اوتو نگارش در مورد ویژگی های ساختاری و ساختمانی بامبو، سخت پوستان و حباب های صابون را شروع کرد. در سال 1994، کتابی در زمینه معماران باستانی با موضوع نوآوری های ساختاری از نخستین روزهای ساخت منتشر کرد.
از سال 1964 تا 1991 ، اوتو تحت عنوان استاد تمام در دانشگاه اشتوتگارت تدریس کرد و در سال 1991 ، تحت عنوان «استاد ممتاز» برگزیده شد.
در طی این سال ها، فیلسوفان، مورخان، طبیعت شناسان و محیط بانان در تیم های تحقیقاتی اوتو فعال بودند. او یک مبتکر مشهور در معماری و مهندسی است که پیشگام سقف های پارچه ای مدرن بر روی سازه های کششی محسوب می شود، او همچنین با سایر مصالح و سیستم های ساختمانی مانند: پوسته های مشبک ، بامبو و شبکه های چوبی کار کرده است. او به پیشرفت های مهمی در استفاده از هوا به عنوان یک ماده سازه ای و تئوری پنوماتیک و توسعه سقف های جمع شونده دست یافت. اوتو نتایج تحقیقات را در اختیار معماران دیگر نیز قرار داد. او همیشه طرفدار همکاری در معماری بود.
اگر فقط بخواهیم به دو نمونه اشاره کنیم: از سال 1975 تا 1980 اوتو با رولف گاتبرود و تِد هاپولد همکاری کرد تا یک سالن ورزشی شبیه خیمه برای دانشگاه مَلِک عبدالعزیز در جَده، عربستان بسازد؛ و همچنین فرای اوتو در سال 2000 در غرفه ژاپن در نمایشگاه اکپسو هانوفر با یک معمار به نام شیگِرو بان همکاری کرد (که در سال 2014 جایزه معماری پریتزکر را دریافت کرد).
فرای اوتو را بخاطر اولین نمایشگاه بزرگ مونوگرافی خود در سال 1971 در موزه هنرهای مدرن (MoMA) در نیویورک می شناسند. (آن نمایشگاه با طراحی مجدد در سال های 1975 و 1977 در مکان هایی از آمریکای شمالی، اروپا، آسیا و استرالیا نیز برگزار شد). در سال 1982، موسسه روابط بین الملل در اشتوتگارت، نمایشگاه «سازه های طبیعی» که شامل آثار او بود را برگزار کرد. این نمایشگاه در موسسات گوته در بیش از 80 کشور جهان برگزار شد.
در سال 1984، او یکی از بنیان گذاران پروژه تحقیقاتی ویژه 230 «سازه های طبیعی – ساخت و سازهای سبک در معماری و طبیعت» وابسته به بنیاد تحقیقات آلمان بود. این پروژه با مشارکت چهار دانشگاه بزرگ آلمان اجرا شد. این پروژه به عنوان بزرگترین پروژه تحقیقاتی بین رشته ای آلمان شناخته شد چون با همکاری معماران، مهندسان، زیست شناسان، دانشمندان رفتاری، دیرینه شناسان، ریخت شناسان، فیزیکدانان، نظریه پردازان آشوب، پزشکان، مورخان و فیلسوفان اجرا گردید. این پروژه در سال 1995 به پایان رسید.
در میان افتخارات متعدد اوتو فرای می توان به این موارد اشاره کرد: دریافت جایزه توماس جفرسون و مدال معماری از دانشگاه ویرجینیا در سال 1974 ؛ دریافت مدال پژوهش و تکنیک از آکادمی معماری، پاریس در سال 1982؛ جایزه بزرگ و مدال طلا از انجمن معماران آلمانی، آن هم مربوط به سال 1982 است؛
جایزه معماری آقاخان (همراه با رولف گاتبرود) برای مرکز کنفرانس در مکه، عربستان سعودی و جایزه معماری آقاخان در سال 1998 (همراه با عمرانی و هاپولد) برای باشگاه دیپلماتیک در ریاض، عربستان سعودی، او همچنین در سال 1982 به عضویت افتخاری موسسه سلطنتی معماران بریتانیایی در لندن و در سال 1986 به عضویت افتخاری موسسه مهندسان سازه در لندن درآمد. او در سال 1996 ، جایزه بزرگ انجمن معماران و مهندسان آلمان، برلین را دریافت کرد.
در سال 2005 ، مدال طلای سلطنتی از موسسه سلطنتی معماران بریتانیا (RIBA) را دریافت کرد. در سال 2006 ، انجمن هنر ژاپن نیز جایزه ی درجه یک سلطنتی این کشور در معماری را به وی اعطاء کرد.
