ریچارد راجرز (برنده پریتزکر 2007)، لرد راجرز ریورساید، در طول بیش از چهل سال فعالیت برجسته خود همواره بالاترین اهداف معماری را دنبال کرده است. همه پروژه های مهم راجرز تاکنون نشان دهنده لحظات تعیین کننده ی تاریخ معماری معاصر هستند. مرکز ژرژ پمپیدو در پاریس (1977 – 1971) که با مشارکت رنزو پیانو طراحی شد، تحول بزرگی در وضعیت موزه ها ایجاد کرد و آنچه را که از دیرباز بعنوان بناهای تاریخی برجسته شناخته می شدند به مکان های محبوب تبادل اجتماعی و فرهنگی تبدیل کرد تا در قلب شهر فرو بروند.
لویدز لندن در شهر لندن (1986 – 1978) یکی دیگر از نقاط عطف طراحی اواخر قرن بیستم است. این پروژه شهرت ریچارد راجرز را نه تنها بعنوان استاد ساختمان های بزرگ شهری، بلکه بعنوان صاحب برند اکسپرسیونیسم معماری ثبت کرد. همانطور که این ساختمان ها و سایر پروژه های بعدی، مانند ترمینال 4 فرودگاه باراخاس در مادرید (2005 – 1997) که اخیراً تکمیل و تحسین شد، نشان می دهند، یک نوع تفسیر منحصر به فرد از شیفتگی جنبش مدرن در آثار او دیده می شوند که در آن به هر ساختمان بعنوان ماشین نگاه می شود.
شما بوضوح شاهد علاقه به شفافیت معماری، ادغام فضاهای عمومی و خصوصی هستید، و درعین حال، یک نوع تعهد به طراحی طبقات منعطف وجود دارد که پاسخگوی نیازهای دائمی و در حال تغییر کاربران است.
ساختمان های راجرز در انواع، مقیاس‌ها و قاره‌های گوناگون پراکنده هستند. با این حال، تمام پروژه های او در قالب سختگیری آشکار و همچنین تعهد به کاربر یکپارچه می شوند. اگرچه او در طول سال‌ها با طیف وسیعی از همکاران در پروژه‌های بزرگ و کوچک همکاری کرده است، اما روند کاری ثابتش در هر یک از آنها مشهود است.
راجرز عشق خود به معماری را با دانش عمیق مصالح و تکنیک های ساختمانی ترکیب می کند. شیفتگی او به فناوری صرفاً برای جلوه هنری نیست، بلکه مهمتر از آن، پژواک واضحی از برنامه ی ساختمان و ابزاری برای سازندگی بیشتر در معماری برای کسانی است که این ساختمان به آنها خدمت می کند. حمایت او از بهره وری انرژی و پایداری تأثیر ماندگار بر این حرفه داشته است.
ریچارد راجرز در فلورانس ایتالیا به دنیا آمد و بعنوان معمار در انجمن معماری لندن، بعدها در دانشگاه ییل در ایالات متحده آموزش دید. دیدگاه راجرز به اندازه مکان هایی که در آنها بزرگ شده و آموزش دیده است، گسترده و شهری محسوب می شود.
راجرز به واسطه نقش مشاور در گروه های سیاستگذاری و همچنین برنامه ریزی در مقیاس بزرگ، در نوشته‌هایش همچون یک قهرمان زندگی شهری مشاهده می شود. او پتانسیل شهر را یک نوع کاتالیزور برای تغییرات اجتماعی تلقی می‌کند.
می دانیم که رشته معماری پیامدهای سیاسی و اجتماعی عظیم دارد، و امروز به ریچارد راجرز،به عنوان یک انسان گرا، تبریک می‌گوییم که به ما یادآوری می کند معماری اجتماعی ترین هنر است.
راجرز در طول حرفه طولانی و نوآورانه خود به ما نشان داد که شاید ماندگارترین نقش معمار، نقش یک شهروند خوب در جهان باشد. برای تمام این ویژگی های برجسته، هیات داوران، جایزه معماری پریتزکر 2007 را به ریچارد راجرز اهدا کرد.
اعضاء هیات داوران جایزه معماری پریتزکر 2007
لرد پالامبو، (رئیس هیات داوران)
شیگرو بان
بالکریشنا ویثالداس دوشی
رالف فِهلباوم
فرانک گِهری
کارلوس خیمِنِز
ویکتوریا نیوهاوس
کارن اشتاین
مارتا ثورن، مدیر اجرایی
