آنه لاکتون و جین-فیلیپ وسل جایزه معماری پریتزکر (Pritzker Architecture) را دریافت کردند.
در (16 مارس 2021) شیکاگو، ایالت ایلینوی، تام پریتزکر مدیر بنیادHyatt ، آنه لاکتون و جین-فیلیپ وسل از فرانسه را برنده جایزه معماری پریتزکر (Pritzker) در سال 2021 اعلام کرد. این بنیاد جایزه ای را که در سطح بین المللی به عنوان بزرگترین افتخار در معماری شناخته می شود را حمایت می کند.
لاکتون می گوید: «معماری خوب گشوده است- گشوده به روی زندگی، گشوده به ارتقای آزادی همه افراد، جایی که هر کسی آنچه نیاز دارد را انجام می دهد»، «معماری خوب نباید نمایشی یا تحمیل کننده باشد، بلکه باید امری آشنا، مفید و زیبا با توانایی حمایت بی سر و صدا از زندگی ای که در آن به وجود خواهد آمد باشد.»
لاکتون و وسل طی طراحی شان از منازل شخصی و اجتماعی، موسسات فرهنگی و علمی، فضاهای عمومی و توسعه های شهری، پایداری را در تکریم سازه های از پیش موجود بازاریابی می‌کنند و پروژه ها را ابتدا با فهرست کردن آن چه از پیش موجود است فهم می کنند.
با اولویت بخشی به غنی سازی حیات انسانی از نقطه نظر بخشندگی و آزادی استفاده می‌کنند، آنها قادرند به فرد از لحاظ اجتماعی، زیست محیطی و اقتصادی سود رسانند و از این طریق تکوین یک شهر را یاری رسانند.
«آنها نه تنها یک گرایش معماری که میراث مدرنیسم را نوسازی می کند تعریف کرده اند، بلکه تعریفی سازگار شده از خود حرفه معماری نیز مطرح ساخته اند. امیدها و آرزوهای مدرنیستی برای ارتقای زندگی در کارهای آنها که متناسب با ضرورت های اقلیمی و زیست محیطی زمانه ماست در کنار ضرورت های اجتماعی، خصوصاً در حوزه ساختمان سازی شهری تجدید نیرو می شوند.
آنها به این هدف به واسطه‌ی درکی قدرتمند از فضا و مصالح که معماری را در باورهایش به اندازه شکل آن قدرتمند و اخلاقیات آن را به اندازه زیبایی شناسی اش شفاف می کند محقق کرده اند.» بخشی از نقل قول هیئت داوران، 2021.
معماران فضای زندگی را به صورت فزاینده و مقرون به صرفه از طریق باغ های زمستانی و بالکن هایی که ساکنان را قادر می سازد در تمام فصول به طبیعت دسترسی داشته و نیز حفظ انرژی کنند افزایش می دهند. خانه ی لتاپی (استان فلوراک، فرانسه، 1993) اولین کاربرد آنها از تکنولوژی گلخانه ای برای نصب باغ زمستانی بود که اقامتگاه های بزرگتر را با بودجه معقول ممکن ساخت.
پنل های پلی کربنی شفاف و جمع شونده رو به شرق در قسمت پشتی خانه به نور طبیعی اجازه می دهد تا کل منزل را روشن کند و فضاهای ارتباطی داخلی را از اتاق نشیمن تا آشپزخانه بزرگتر کرده و کنترل آب و هوا را آسان می کند.
آلخاندرو آراونا (Alejandro Aravena) مدیر هیئت داوران جایزه معماری پریتزکر اظهار می کند: «ما امسال بیش از هر زمان دیگری حس کردیم که بخشی از نوع بشر به عنوان یک کل هستیم. چه به خاطر دلایل سلامتی باشد یا سیاسی و اجتماعی، نیاز داریم درکی از جمع گرایی و اشتراک بسازیم.
همچون هر سیستم درون پیوسته‌ی دیگری، عادلانه بودن درقبال محیط و انسانیت، عادلانه بودن در قبال نسل آینده است»، «لاکتون و وسل در کارهایشان در ظرافت، رادیکال و در زیبایی، برجسته اند و رویکردی احترام آمیز ولی در عین حال قاطع را در نسبت با محیط ساخته شده تشکیل می دهند.»
در مقیاس بزرگتر، لاکتون و وسل همراه با فردریک دروت، برج Bois le Prêtre را تبدیل کردند (پاریس، فرانسه، 2011)، که پروژه ساختمانی 17 طبقه و 96 واحدی بود که در اصل در اوایل دهه 1960 ساخته شد. معماران با حذف نمای بتنی نخستین مساحت داخلی هر واحد را افزایش دادند و پی ساختمان را به منظور ساخت بالکن های زیست-اقلیمی گسترش دادند.
اتاق های نشیمنی که زمانی محدود بودند اکنون به صورت تراس های جدید به عنوان فضای انعطاف پذیر گسترش یافتند که دارای پنجره های بزرگی برای چشم انداز نامحدود به شهر بودند، در نتیجه نه تنها زیبایی شناسی منازل اجتماعی بلکه مقاصد و امکانات چنین اجتماعاتی را درون جغرافیای شهری بازنگری کردند.
با همراهی دروت و کریستوف هاتن این چهارچوب به صورتی مشابه در مورد تبدیل سه ساختمان (G,H,I) به کار برده شد که شامل 530 آپارتمان واقع در گرند پرک (بوردو، فرانسه، 2017) می‌شود.
نتیجه‌ی این تبدیل نوسازی بصری ناگهانی مجتمع منازل اجتماعی، مدرن سازی آسانسور و لوله کشی، و گسترش سخاوتمندانه ی تمام واحدها بود، که اندازه ی برخی از آنها تقریباً دو برابر شد بدون اینکه هیچ یک از ساکنان جابجا شوند، این نتایج با یک سوم هزینه ی تخریب و ساخت مجتمع نو به دست آمد.
وسل توضیح می دهد: «کار ما در ارتباط با حل محدودیت ها و مشکلات و یافتن فضاهایی است که بهره وری، عواطف و احساسات را خلق کنند. وقتی هر آنچه قبلاً وجود داشته پیچیده بوده است، در پایان این فرایند و تمام تلاش ها، باید روشنایی و سادگی به وجود آید.»
معماران اتاق های بلااستفاده یا ناکارآمد را بازتعدیل کردند تا فضاهایی باز ایجاد کنند که گنجایش تحرک های بزرگتر و نیازهای متغیر را داشته باشد و درنتیجه طول عمر ساختمان ها را افزایش دهد. جدیدترین تبدیل آنها کاخ توکیو (پاریس، فرانسه، 2012) پس از مرمت فضای بیش از یک دهه قبل، مساحت موزه را تا 20.000 متر مربع افزایش داد، که بخشی از آن با ایجاد فضای زیرزمینی جدید بود که تضمین می کرد هر منطقه از ساختمان برای تجربه کاربر محفوظ می ماند.
معماران با صرف نظر کردن از اتاق های نمایش سفید و راهروهای هدایت شده که مشخصه بسیاری از موزه های هنر معاصر است، در عوض فضاهای حجیم و بی پایان خلق کردند.
این فضاها به هنرمندان و متصدیان موزه امکان می دهد نمایش های بی شماری را برای تمام رسانه های هنری در طیف وسیعی از محیط های فیزیکی از محیط های تیره و غارگونه تا محیط های شفاف و آفتاب گیر خلق کنند که بازدیدکنندگان را به تامل تشویق می کند.
لاکتون تاکید می کند: «تبدیل، فرصتی است برای انجام کارهای بیشتر و بهتر با آنچه از پیش موجود است. تخریب تصمیمی کوتاه مدت و از سر سهولت است. تخریب هدررفت بسیاری از چیزهاست- هدررفت انرژی، هدررفت مصالح و هدررفت پیشینه. علاوه بر آن تخریب تاثیر اجتماعی بسیار منفی دارد. تخریب برای ما کنشی از خشونت است.»
لاکتون و وسل با پیروی از دستورالعمل «هرگز تخریب نکن» مداخلات محدودی را به منظور ارتقای زیرساخت های قدیمی اتخاذ می کنند درعین حال که اجازه می دهند خصوصیات بادوام یک ساختمان باقی بماند. معماران به جای پر کردن و از دست دادن فضای تحسین برانگیز بزرگ و خالی کارگاه پیش ساخته.
2 (AP2) (Atelier de Préfabrication no) که از تاسیسات کشتی سازی دوره پساجنگ در خط ساحلی پروژه‌ی بازآفرینی ساحل است، تصمیم گرفتند ساختمان دومی را بسازند که از نظر شکل و اندازه همانند ساختمان اول است.
آنها از مصالح شفاف و پیش ساخته ای استفاده کردند که نتیجه آن چشم انداز بدون مانع از ساختمان جدید به ساختمان قدیم شد. نقطه تحول اصلی، برای برنامه ریزی عمومی و بنای جدیدتر، یعنی FRAC Nord-Pas de Calais (دانکرک، فرانسه، 2013)، گالری های ساختمان سازی، ادارات و مخازن مجموعه های محلی هنرهای معاصر در نظر گرفته شده است و می تواند به صورت مستقل یا اشتراکی عمل کند.
آنها توسط یک خیابان داخلی که در فضای خالی بزرگ بین دو سازه واقع شده است به یکدیگر مرتبط می شوند.
بیشتر کارهای آنها در برگیرنده ساختمان های جدید است و مدرسه ملی معماری عالی نانت (نانت، فرانسه، 2009) نشان دهنده‌ی آزادی در استفاده است.
برای تطبیق دادن طیفی از آموزش های ضروری برای بدنه دانش آموزی در حال رشد، طرح حداکثرسازی شد و معماران امکان یافتند فضایی را که در دستورکار مشخص شده بود را تقریباً دوبرابر کنند و این کار را در محدوده بودجه انجام دادند.
این ساختمان بزرگ مقیاس سه طبقه با سقف های مرتفع که در ساحل رودخانه لوور واقع شده است دارای قالب بتنی و فولادی بوده که در دیوارهای پلی کربناتی جمع شونده و درهای کشویی جا داده شده است.
قسمت هایی با اندازه های مختلف در سرتاسر ساختمان وجود دارد و تمام فضاها آگاهانه توصیف نشده و سازگارپذیر هستند. یک تالار می تواند از گستره به خیابان باز شود و سقف های بلند فضاهای سخاوتمندانه ای را برای کارگاه های ساخت و ساز خلق می کند. حتی سطح شیب دار گسترده که زمین را به پشت بام کارکردی 2.000 متر مربعی متصل می کند نیز به عنوان فضاهایی انعطاف پذیر برای یادگیری و جمع آوری در نظر گرفته شده است.
پریتزکر خاطر نشان می کند: «آنه لاکتون و جین-فیلیپ وسل همیشه درک کرده اند که معماری ظرفیت خود را برای ساخت اجتماعی برای کل جامعه می دهد.».«هدف آن ها در کارشان که خدمت به حیات بشری است، نشانگر قدرت در تواضع و ایجاد گفتگو بین امر قدیم و جدید است و حوزه معماری را گسترش داده است.»
آثار برجسته آنها همچنین شامل خانه کپ فره (Cap Ferret House) (کپ فره، فرانسه، 1998)، 14 منزل اجتماعی برای Cité Manifeste (یک هتل اقامتگاه) (مولوز، فرانسه، 2005)؛ علوم مدیریتی دانشگاه Pôle (Pôle Universitaire de Sciences de Gestion) (بوردو، فرانسه، 2008)؛ آپارتمان های کم ارتفاع برای 53 واحد (سن-نزر (Saint-Nazaire)، فرانسه، 2011)،
یک تئاتر چندمنظوره (لیل (Lille)، 2013)، منزل اجتماعی و دانش آموزی Ourcq-Jaurès (پاریس، فرانسه، 2013)؛ توسعه یک منزل اجتماعی 59 واحدی در Jardins Neppert (مولوز، فرانسه، 2014-2015)؛ و یک ساختمان مسکونی و اداری در شهر Chêne-Bourg (ژنو، سوئیس، 2020) است.
آنها فعالیت خود را به عنوان لاکتون & وسل در پاریس 1987 تاسیس کردند و بیش از 30 پروژه را در سرتاسر اروپا و آفریقای غربی تکمیل کردند. لاکتون و وسل 49امین و 50امین برندگان جایزه معماری پریتزکر هستند.
