پائولو مندزدا روشا از برزیل برنده جایزه معماری پریتزکر 2006 شد.
پائولو مندزدا روشا بعنوان برنده جایزه معماری پریتزکر در سال 2006 انتخاب شد. این معمار 77 ساله دومین برنده ی جایزه از برزیل است، اولین برنده ی این جایزه از برزیل، اسکار نیمایر بود که در سال 1988 انتخاب شد.
توماس جی. پریتزکر، رئیس بنیاد هیات، حین اعلام انتخاب هیات داوران گفت:«مندزدا روشا در طیف گسترده از ساختمان هایی که تاکنون طراحی کرده، درک عمیق از فضا و مقیاس را به نمایش گذاشته است؛ از اقامتگاه های خصوصی گرفته تا مجتمع های مسکونی، کلیسا، موزه ها و استادیوم های ورزشی و حتی طرح های شهری برای فضای عمومی.
اگرچه فقط تعداد اندکی از آثار او در خارج از برزیل ساخته شدند اما درس هایی که از فعالیت او می گیریم، چه بعنوان معلم یا معمار مجرب، جهانی هستند».
مراسم رسمی آنچه در سراسر جهان بعنوان عالی ترین افتخار معماری شناخته می شود در 30 ماه می 2006 در استانبول ترکیه برگزار شد. در آن زمان مبلغ 100.000 دلار همراه با یک مدال برنزی به برنده اهدا شد.
برنده ی جدید کار خود را در دهه 1950 آغاز کرد و یکی از افراد طرفدار سبکی بود که در آن زمان در سائوپائولو آوانگارد محسوب می شد، اما بطور عام آن را متعلق به خالقان معماری پائولیست بروتالیست می‌دانند، آنها متخصصانی بودند که کارهایشان، اغلب با استفاده از مواد و فرم های ساده، و تاکید فراوان بر بُعد اخلاقی معماری شکل می گرفت.
او را بزرگترین و تاثیرگذارترین معمار برزیل می‌نامند. او از افراد ثابت قدمی بود که همواره حرفه ی خود را وقف ایجاد ساختمان ها و فضاهایی در خدمت مردم کرده بود، او ساختمان هایش را با احساس مسئولیت فراوان در قبال ساکنان آن ساختمان ها و یا در مفهوم گسترده تر، جامعه خود، ساخته است.
او در طول شش دهه فعالیت، روش کاری خود را حفظ کرده است، سال ها در دانشگاه سائوپائولو تدریس کرده و از جایگاه خود بعنوان رئیس موسسه معماران برزیل برای کمک به جامعه حرفه ای استفاده کرده است.
او بطور گسترده در سراسر آمریکای جنوبی و اروپا سخنرانی کرده و جوایز زیادی دریافت کرده است، اما به دلیل دریافت جایزه میس ون در روهه برای معماری آمریکای لاتین در سال 2000 ؛ در عرصه بین المللی شناخته شد.
رئیس هیات داوران جایزه پریتزکر، لرد پالمبو، اظهار داشت: «مندزدا روشا همان نوای شادی‌آور برزیل را به آثار خود می‌آورد … او هرگز از نوآوری یا ریسک کردن نترسیده است … در واقع، این انتخاب حقیقتاً شایسته است».
یکی از شناخته شده‌ترین آثار ساخته‌شده او، موزه مجسمه‌سازی برزیل است، مفهومی غیر سنتی از موزه که بخشی از آن در زیرزمین یک باغ در سائوپائولو قرار دارد. او از یک تیر بتنی غول پیکر بطور جسورانه در نمای بیرونی استفاده کرد که بطور عرضی در این مکان قرار گرفته است.
پروژه دیگرش به نام «نمایشگاه مبلمان فُرما» در همان شهر نماد رویکرد او به معماری است. یک پنجره بر روی دیوار پیشین قرار دارد که که طول ساختمان را پوشش می دهد تا چشم انداز ساختمان به منظره شهر را فراهم کند. این حالت در اغلب کارهای او تکرار می شود.
بازسازی قدیمی‌ترین موزه هنرهای زیبای سائوپائولو (Pinacoteca do Estado) بر درک و احترام او نسبت به میراث برزیل مهر تائید گذاشته است – ساختار اصلی ساختمان قرن نوزدهم به سادگی و با افزودن برخی اضافات کاربردی بازسازی شد.
مندزدا روشا، یک میدان در قلب سائوپائولو به نام پاتریارک پلازا را با افزودن یک سایبان فولادی عظیم به آن احیا کرد، هر بیننده تصور می کند که این سایه بان بالای میدان شناور است.
برخی از فعالیت های او در سطح بین المللی عبارتند از فینالیست مسابقه مرکز پمپیدو در پاریس در سال 1972 و معمار پاویون برزیل در نمایشگاه اکسپو 70 در اوزاکا، ژاپن در سال 1970 ؛ او در حال حاضر، مشغول توسعه یک طرح جامع برای شهر فناوری در گالیسیا در شمال غربی اسپانیا است که بخشی از دانشگاه ویگو محسوب می شود.
وظیفه او ادغام ساختمان های جدید – کتابخانه، دپارتمان های مهندسی، خوابگاه های دانشجویی، دفاتر اداری – است که توسط چندین معمار اسپانیایی در یک طرح کلی چشم‌انداز طراحی شده اند اما لازم است ارتباطات بین ساختمان ها نیز تقویت شود.
مارتا ثورن بعنوان مدیر اجرایی جایزه پریتزکر و به نقل از سند انتخاب هیات داوران می‌گوید: «او از اصول و زبان مدرنیسم الهام می گیرد، و با استفاده جسورانه از مصالح ساده و درک عمیق از شاعرانگی فضا نیروی تازه ای به هر یک از پروژه هایش می دهد.»
کارلوس خیمنز، یکی دیگر از اعضاء هیات داوران از هیوستون، که خودش استاد معماری در دانشگاه رایس است، گفت: «… او با یک صرفه جویی استثنایی ساخت و ساز می کند، تا به یک معماری با تعامل اجتماعی عمیق دست یابد، او معمار خوبی است که از محدودیت‌های ساخت و ساز فراتر رفته تا چشم همگان را با تخیل شاعرانه و ظریف خود خیره کند.»
بالکریشنا دوشی، یکی دیگر از اعضاء هیات داوران از هند، در مورد آثار مندزدا روشا می گوید:« خلق یک معماری سخاوتمندانه حتی با حداقل منابع و یا با وجود محدودیت های فراوان غیرممکن نیست. آنچه به آن نیاز داریم، وسعت دید و تمایل به خلق چیزی است که مردم بتوانند آن را لمس کنند، احساس کنند و بتوانند در آن مشارکت داشته باشند.»
یکی دیگر از اعضاء هیات داوران پریتزکر، رالف فهلباوم گفت:« از نظر مندزدا روشا، معنای معماری، خلق ساختمان های مجزا نیست، بلکه یافتن پاسخ مناسب به پرسش ابدی محل سکونت انسان است. پاسخ های او هم کلاسیک و هم جسورانه هستند: یک نیروی جغرافیایی جدید برای یک جامعه جدید».
یکی دیگر از اعضای هیان داوران، به نام ویکتوریا نیوهاوس، می‌گوید: «هیات داوران به شدت تحت تاثیر توانایی این فرد متخصص برای خلق ساختارهای قدرتمند قرار گرفت که در چارچوب محدودیت های فنی فرهنگ او قابل اجرا شدند.»
کارن اشتاین، یکی دیگر از اعضاء هیات داوران پریتزکر 2006 اظهار داشت: «ترجمه نام خانوادگی او – «از صخره» – نشان می دهد که او نسبت به آن رویکرد تجربی که از حدود نیم قرن پیش رویه معماری خود را بر اساس آن پایه‌گذاری کرد، پایبند است، او به طور مداوم همه محدودیت های موجود برای تبدیل سازه ها به تندیس را کنار زده تا به یک تاثیر شگفت انگیز و اغلب شاعرانه دست یابد.
