پریتزکر 2019
آراتا ایسوزاکی برنده پریتزکر 2019، متولد Ōita ، جزیره کیوشو، ژاپن؛ بعنوان یک معمار همه فن حریف، تأثیرگذار و واقعا بین‌المللی شناخته می‌شود. ایسوزاکی در دهه 1960 شرکت خود را راه‌اندازی کرد و اولین معمار ژاپنی است که رابطه عمیق و طولانی‌مدت بین شرق و غرب را تقویت کرده است.
او با دارا بودن دانش عمیق از تاریخ و تئوری معماری و پذیرش آوانگارد، هیچگاه فقط وضعیت موجود را تکرار نکرد بلکه آن را به چالش کشید. و در جستجو برای یافتن معماری معنادار، ساختمان‌هایی با کیفیت عالی خلق کرد که تا به امروز در طبقه‌بندی‌ها جای نمی‌گیرند بلکه بازتابی از تکامل ثابت او هستند و همیشه در رویکرد خود تازه محسوب می‌شوند.
آراتا ایسوزاکی با بیش از 50 سال سابقه فعالیت از طریق آثار، مقالات، نمایشگاه‌ها، سازماندهی کنفرانس‌های مهم و شرکت در هیئت داوران مسابقه و غیره بر معماری جهان تأثیر گذاشته است.
او از بسیاری از معماران جوان در سراسر جهان حمایت کرده است تا فرصتی برای درک استعدادهای خود داشته باشند. او در تلاشهایی مانند پروژه جهانی پیوند مسکن فوکوکا (1991- 1988) یا برنامه استانی تویاما به نام «Machi-no-Kao» یعنی چهره شهر (1999 – 1991) از معماران بین‌المللی جوان برای توسعه پروژه‌های تسریع‌کننده در ژاپن دعوت کرد.
آثار ایسوزاکی ناهمگن توصیف شده‌اند و شامل توصیف‌های گوناگون هستند؛ از بومی گرفته تا فناوری پیشرفته اما بوضوح آشکار است که او گرایشات را دنبال نکرده بلکه مسیر خود را پیش گرفته است.
اکتشاف اولیه یک چشم انداز جدید برای شهر در پروژه شهر در هوا از اوایل دهه 1960 مشاهده می‌شود، این پروژه مربوط به یک شهر با چند لایه است که برفراز شهر سنتی بصورت معلق قرار دارد.
اولین آثار او در وطنش ژاپن شامل شاهکار بروتالیسم ژاپنی، کتابخانه استانی (1966) است. پروژه‌هایی مانند کتابخانه مرکزی کیتاکیوشو (1974) و موزه هنرهای مدرن استانی گونما (که در سال 1974 افتتاح شد)، نشانگر اکتشاف در معماری شخصی‌تر هستند.
در موزه، شاهد هندسه کامل مکعب هستیم که منعکس کننده شیفتگی وی از خلأ و شبکه است، زیرا او همیشه به دنبال دستیابی به یک تعادل است تا در آن آثار هنری در حال تغییر را نشان دهد.
دسترسی و کارنامه آراتا ایسوزاکی در طول این سال‌ها گسترش یافته و شامل پروژه‌های مختلف در مقیاس و گونه‌شناسی متفاوت و در کشورهای متعدد شده است. در ایالات متحده، ایسوزاکی احتمالا بیشتر به دلیل فعالیت در موزه هنرهای معاصر در لس‌آنجلس (1986) و ساختمان تیم دیزنی در فلوریدا (1991) مشهور است. مورد اول، شامل مطالعه طاق یا آنچه او «بلاغت استوانه» می نامد، است. مورد دوم، استفاده بازیگوشانه‌تر از اَشکال به واسطه قوه تشخیص پُست‌مدرن است.
بسیاری از مردم او را به دلیل ساخت ساختمان‌های مهم مانند ورزشگاه سنت جوردی برای المپیک 1992 بارسلونا می‌شناسند. او همچنین کارهای بسیار بارز و مهمی در چین انجام داده از جمله آکادمی مرکزی هنرهای زیبای چین ، موزه هنر پکن که در سال 2008 افتتاح شد یا مرکز فرهنگی شنژن (2007) در شنژن، گوانگدونگ.
ایسوزاکی در سالهای اخیر پویایی خارق‌العاده داشته است به ویژه با آثاری مانند مرکز همایش قطر (2011) و یا آرک نووا متحرک بادی (2013)؛ این مورد را همراه با آنیش کاپور برای مناطقی از ژاپن طراحی کرد که در سال 2011 دچار سونامی شدند؛
و همچنین برج آلیانز در میلان که قدرتمند و در عین حال بسیار شیک است، این برج در سال 2018 افتتاح شد. یکبار دیگر، شاهد توانایی او در درک زمینه‌های پیچیدگی و خلق یک ساختمان برجسته، خوش‌ساخت و الهام بخش هستیم که از مقیاس شهر تا فضاهای داخلی موفق است.
واضح است که او یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های معماری معاصر جهان است. او بطور پیوسته در حال جستجو است و هرگز از تغییر و امتحان ایده های جدید نمی ترسد.
معماری او بر درک عمیق استوار است، نه تنها از معماری بلکه از فلسفه، تاریخ، تئوری و فرهنگ. او شرق و غرب را به هم متصل کرده است، اما نه از طریق تقلید یا بعنوان کولاژ ، بلکه از طریق ایجاد مسیرهای جدید. او نمونه‌ای از سخاوت خود را با حمایت از معماران دیگر و تشویق آنها به شرکت در مسابقات یا کارهای مشترک نشان داده است. به دلایل فوق، هیأت داوران جایزه معماری پریتزکر، آراتا ایسوزاکی را بعنوان برنده این جایزه در سال 2019 انتخاب کرد.
اعضا هیأت داوران پریتزکر 2019
استفان بریر، رئیس
آندره آرانه کوره دو لاگو
ریچارد راجرز
کازویو سجیما
بِنِدِتا تالیابو
راتان ان. تاتا
وانگ شو
مارتا ثورن، مدیر اجرایی
