آراتا ایسوزاکی جایزه معماری پریتزکر 2019 را دریافت کرد
او از چارچوب معماری فراتر می‌رود تا پرسش‌هایی فراتر از دوران و مرزها مطرح کند.شیکاگو ، ایلنینویز (5 مارس 2019) – آراتا ایسوزاکی، معمار برجسته ژاپنی، شهرساز و نظریه پرداز، بعنوان برنده جایزه معماری پریتزکر 2019 انتخاب شد، این جایزه در سطح بین‌الملل بعنوان بالاترین افتخار معماری شناخته می‌شود.
رویکرد آینده نگر ایسوزاکی، تعهد عمیق او به «هنر فضا» و روش‌شناسی فراملّی وی که از دهه 1960 مشهود گردید، در بین همه همتایان معاصر بین‌المللی او مورد ستایش است. معمار پرکار به دلیل تسهیل گفتگو بین شرق و غرب، تفسیر مجدد تأثیرات جهانی در معماری و حمایت از رشد و توسعه نسل‌های جوان در این زمینه شناخته شده است. دقت و مهارت او از طریق تسلط بر طیف وسیعی از تکنیک‌های ساخت و ساز بین‌قاره‌ای ، تفسیر مکان و زمینه کار، و همچنین عمدی بودن جزئیات اثبات شده است.
در بخشی از اظهارات هیات داوران 2019 آمده است: «دارا بودن دانش عمیق از تئوری و تاریخ معماری و استقبال از آوانگارد باعث شده است که او هرگز فقط وضعیت موجود را تکرار نکند، اما جستجوی او برای معماری معنادار در ساختمان‌هایش بازتاب دارد که تا به امروز، از طبقه‌بندی سبک‌ها سرپیچی کرده است، آنها دائما در حال پیشرفت هستند و همیشه در رویکرد خود تازه به نظر می‌رسند.»
موفقیت های اولیه ایسوزاکی در معماری مربوط به دوران پس از اشغال ژاپن توسط متفقین است، زمانیکه این کشور در حال بازسازی ویرانه‌های ناشی از جنگ جهانی دوم بود.
این دریافت کننده جایزه با یادآوری گذشته گفت: « مایل بودم جهان را از دریچه چشمان خودم ببینم، بنابراین قبل از سی سالگی حداقل ده بار به دور دنیا سفر کردم.
مایل بودم زندگی مردم در نقاط گوناگون را احساس کنم، بنابراین از همه جای ژاپن بازدید کردم اما از جهان اسلام، روستاهای واقع در اعماق کوه‌های چین، آسیای جنوب شرقی و کلانشهرهای ایالات متحده هم بازدید کردم. سعی من این بود که فرصت‌هایی بیابم و در عین حال همیشه از خودم می‌پرسیدم: معماری چیست؟»
او نه تنها تلاش خود را برای بازسازی فیزیکی زادگاهش با ساخت ساختمان‌هایی همچون از جمله تالار پزشکی Ōita (1960 – 1959) و ساختمان ضمیمه آن (1972 – 1970، Ōita، ژاپن) و کتابخانه استانی Ōita(1966 – 1962، ژاپن که در سال 1996 به پلازای هنر Ōita تغییر نام داد) اما همچنین تبادل متقابل بین جوامع شرقی و غربی را دوباره تعریف کرد و به دیدگاه ژاپنی فرصت داد با طراحی اروپایی و آمریکایی آشنا شود، به ویژه در دهه 1980 .
تام پریتزکر، رئیس بنیاد هیات، می‌گوید: «ایسوزاکی یکی از اولین معماران ژاپنی بود که در خارج از ژاپن شروع به فعالیت ساخت کرد، آن هم زمانی که بطور سنتی تمدن‌های غربی بر شرق تأثیرگذار بودند، او معماری خود را (که بطور کاملا متمایز تحت تاثیر شهروندان جهانی بود) حقیقتا بین‌المللی کرد. در این جهانِ جهانی، معماری به این ارتباط نیاز دارد.»
ساختمان‌های او از نظر هندسی ساده به نظر می‌رسند، اما دارای نظریه و هدف هستند. ساخت موزه هنرهای معاصر لس‌آنجلس (1986 – 1981، لس‌آنجلس، ایالات متحده) اولین ماموریت بین‌المللی این معمار بود.
با وجود چالش‌های جغرافیایی و بحث‌برانگیز، طراحی این ساختمانِ ماسه‌سنگِ سرخ هندی، با آگاهی فصیح ایسوزاکی از مقیاس به واسطه استفاده صحیح از حجم‌ها در کنار هم و بکارگیری نسبت مناسبی از رنگ طلایی و نظریه یانگ در سرتاسر این کار موفقیت‌آمیز بود، او توانست ماهیت مکمل روابط غرب و شرق را تهییج کند.
آراتا ایسوزاکی از یک رویکرد آوانگارد استفاده می‌کند که کاملا سیال است و در پاسخ به نیازها و تاثیرات هر محیط به واسطه مفهوم در هم تنیده زمان و شکل به نام «ma» تنظیم می‌شود. ارتباط متفکرانه بین جهانی بودنِ جهانی و هویت محلی از طریق راه‌حل‌های فرافرهنگی و بین‌رشته‌ای جامع وی که بازتابی از حساسیت عمیق نسبت به نیازهای خاص زمینه‌ای، محیطی و اجتماعی هستند، آشکار می‌شود.
پارک مینو سرامیکی (2002- 1996، گیفو، ژاپن)، یک موزه سرامیکی واقع در یک دره آبشار است، هدف از آن حفاظت از پوشش گیاهی اطراف است، اما در عین حال، توسعه توپوگرافی از طریق ساخت تراس‌های فضای باز، سکوهای رصد منطقه و چشم‌انداز است که با سرامیک و آجرهای سنگی همان منطقه با جزئیات کامل ساخته شدند. پالائو سنت جوردی (1990 – 1983، بارسلون، اسپانیا) برای بازی‌های المپیک تابستانی 1992 طراحی شد.
در این پروژه بخشی از طرح زیرِ زمین قرار گرفته است تا ویژگی‌های تاسیسات 17000 نفره به حداقل برسد و در عوض، محیط اطرف که دامنه تپه مونتجوک بود، برجسته‌تر و مشهودتر گردد. سقف گنبدی با استفاده از تکنیک‌های طاق کاتالان ساخته شد، درحالیکه فرم‌های شیبدار از الگوهای معابد بودایی الهام گرفته شدند و مصالح محلی از جمله آجر، کاشی، روی و تراورتن به عنوان پرداخت نهای استفاده شدند.
استفان برایر، رئیس هیئت داوران، گفت:« ایسوزاکی در درک این موضوع که معماری هم جهانی و هم محلی است – و این که این دو نیرو بخشی از یک چالش واحد هستند – پیشگام است. او از سال‌ها پیش برای اثبات این مسئله تلاش کرده که مناطقی از جهان که دارای سنت‌های دیرینه در معماری هستند، به آن سنت‌ها محدود نمیشوند، بلکه به گسترش این سنت‌ها در سایر نقاط جهان کمک می‌کنند و در عین حال از آنها می‌آموزند.»
هیئت داوران همچنین به روح سخاوتمند بَرَنده جایزه اشاره می‌کند، چون او از گذشته همچنان به ارتقاء و رشد معماران در شروع حرفه خود ادامه داده است و آنها نیز از آن زمان تاکنون به ارتقاء ادامه داده و به چهره‌های برجسته در این رشته تبدیل شدند.
ایسوزاکی با بیش از شش دهه فعالیت، تاکنون بیش از یکصد ساختمان را در سراسر آسیا، اروپا، آمریکای شمالی، خاورمیانه و استرالیا ساخته است. دیگر آثار برجسته او عبارتند از موزه هنر شهر کیتاکیوشو (1974 – 1972، فوکوکا، ژاپن)، ساختمان مرکز تسوکوبا (1983 – 1979، ایباراکی، ژاپن)، برج هنر میتو (1990- 1986، ایباراکی، ژاپن)،
تالار صدساله نارا (1998 – 1992، نارا، ژاپن)، پالا آلپیتور (2006 – 2002، تورین، ایتالیا)، مرکز هیمالیا (2013 – 2003، شانگهای، چین)، برج آلیانز (2014- 2003، میلان، ایتالیا)، مرکز همایش‌های ملی قطر (2011- 2004، دوحه، قطر) و سالن سمفونی شانگهای (2014- 2008، شانگهای، چین).
ایسوزاکی چهل و ششمین برنده جایزه پریتزکر و هشتمین ژاپنی است که این جایزه را دریافت می‌کند. مراسم جایزه پریتزکر 2019 در ماه مه و همراه با یک سخنرانی عمومی در پاریس، فرانسه برگزار خواهد شد.
