بیوگرافی شیگروبان
شیگروبان در 5 آگوست 1957 در توکیو متولد شد. پدرش تاجر تویوتا بود و مادرش طراح لباس و مد زنانه بود. پدرِ بان علاقه زیادی به موسیقی کلاسیک داشت و همین امر باعث شد بان در سن جوانی ویولن را آموخت. مادرش هر ساله به مدت چند هفته برای شرکت در رویدادهای مُد به پاریس و میلان سفر می‌کرد و همین امر اشتیاق بان را برای سفر به خارج برانگیخت. در زمان جوانی بان، معمولاً چند نجار برای بازسازی خانه ی خانوادگی (یک خانه ی چوبی) استخدام می‌شدند.
بان مجذوب کار سنتی نجارها شد، او عاشق این بود که تکه‌های چوب را بردارد و با آنها چیزهایی درست کند. بان تصمیم گرفت که نجار شود.
شیگروبان در دروس هنر و صنایع دستی در دبستان و دبیرستان عالی بود. او برای تکلیف تابستانی مدرسه در کلاس نُهم، مدل یک خانه را طراحی کرد که به عنوان بهترین کار انتخاب شد و مدتی به نمایش گذاشته شد.
او سپس تصمیم گرفت معمار شود. به موازات این رویا، عشق مفرط به راگبی نیز وجود داشت. او از ده سالگی راگبی بازی می کرد و در سال سوم دبیرستان، به عضویت تیم منطقه‌ای نوجوانان توکیو درآمد که با تیم ملی کُره رقابت می کرد. بان امیدوار بود با ثبت نام در دانشگاه واسِدا بتواند راگبی و معماری را در کنار هم دنبال کند.
او در کلاس دهم بود که از برگزاری یک آزمون نقاشی برای ورود به آن دانشگاه مطلع شد، بنابراین هر یکشنبه به آتلیه نقاشی می‌رفت و تمرین نقاشی می‌کرد. از کلاس یازدهم، هر روز پس از تمرین راگبی در مدرسه به یک مدرسه نقاشی می‌رفت.
بان در کلاس یازدهم به عنوان عضو ثابت تیم راگبی انتخاب شد و در مسابقات ملی شرکت کرد. تیم آنها در دور اول شکست خورد. بان تصمیم گرفت برنامه‌هایش برای ورود به دانشگاه واسِدا را تغییر دهد چون به وضعیت خود در بازی راگبی آگاه شده بود. در عوض، او تصمیم گرفت به دانشگاه هنر توکیو برود و بر روی تحصیل در رشته معماری تمرکز کند. او از کلاس دوازدهم در کلاس‌های عصرگاهی مدرسه شرکت می‌کرد تا خود را برای ورود به دانشگاه آماده کند.
او برای اولین بار مدلسازی ساختاری را با استفاده از کاغذ ، چوب و بامبو انجام داد و در مدت کوتاه، توانایی استثنایی او ثابت کرد که در این زمینه بی نظیر است. معلم او در کلاس‌های عصرگاهی مدرسه، توموهارو ماکابه ، فارغ‌التحصیل از گروه معماری دانشگاه هنر توکیو بود.
یک روز، در خانه ماکابه، بان مقاله‌ای در مورد جان هِجاک، ملقب به «معمار کاغذ» و رئیس دانشکده ی معماری کوپر یونیون در نیویورک را خواند. آشنایی بان با مدل‌ها و طرح‌های این نوع ساختمان های ساخته نشده یک نوع انقلاب عظیم در درونش ایجاد کرد. او تصمیم گرفت به ایالات متحده برود و در کوپر یونیون در رشته معماری ادامه تحصیل بدهد.
در سال 1977 ، شیگروبان برای یادگیری زبان انگلیسی به کالیفرنیا سفر کرد. در همان زمان بود که دریافت دانشگاه کوپر یونیون دانشجویان خارجی را نمی‌پذیرد اما دانشجویان انتقالی از سایر دانشگاه‌های داخل ایالات متحده را می‌پذیرد.
شیگروبان به دنبال دانشکده‌ای بود که بتواند از آنجا به کوپر یونیون منتقل شود، در نهایت تصمیم گرفت در موسسه معماری کالیفرنیای جنوبی (SCI-Arc) ثبت نام کند. این موسسه به تازگی تأسیس شده بود و از انبار قدیمی بازسازی شده به عنوان ساختمان محل تدریس استفاده می کرد.
شیگروبان مجذوب استودیوی جذاب و محیط مدرسه شد. معمار مشهور و بنیانگذار SCI-Arc ، ریموند کاپه ، با او مصاحبه کرد. اگرچه بان در آن زمان نمی‌توانست انگلیسی را به خوبی صحبت کند، اما کاپه به شدت تحت تاثیر پورتفولیو بان قرار گرفت و به او اجازه داد به عنوان دانشجوی سال دوم وارد این موسسه شود.
شیگروبان به شدت تحت تاثیر مطالب ارائه شده در مطالعات موردی با موضوع خانه‌ها قرار گرفت چون این مطالب متاثر از معماری ژاپنی سنتی بودند. در سال 1980 ، پس از اتمام سال چهارم در SCI-Arc ، بان به دانشکده کوپر یونیون منتقل شد. همه ی دانشجویان انتقالی از دانشکده‌ها و موسسات دیگر از سال دوم در این دانشکده شروع به تحصیل می‌کردند.
در بین همکلاسی‌های بان، شریک فعلی وی در دفتر نیویورک، یعنی دین مالتز، و چندین معمار برجسته دیگر نیز حضور داشتند از جمله ناناکو اومِموتو (رایزر + اومِموتو) و لوری هاوکینسون (اسمیت – میلر + معماران هاوکینسون). معلمان وی عبارت بودند از ریکاردو اسکوفیدیو، تاد ویلیامز، دیانا آگرِست، برنارد تسومی، پیتر آیزِنمان، جان هجاک و سایرین.
در پایان سال چهارم ، شیگروبان به دلیل کار در دفتر آراتا ایسوزاکی در توکیو به مدت یکسال از کوپر یونیون غیبت کرد. سپس به کوپر یونیون بازگشت و لیسانس معماری خود را در سال 1984 دریافت کرد. بان پس از فارغ‌التحصیلی، همراه یک عکاس به نام یوکیو فوکاگاوا به دور اروپا سفر کرد. او برای اولین بار با معماری آلوار آلتو در فنلاند آشنا شد. بان از نحوه تأکید معماری آلتو بر بافت و مصالح منطقه شگفت زده شد.
شیگروبان در سال 1985 و بدون هیچ تجربه کاری در توکیو شروع به فعالیت کرد. بین سالهای 1985 تا 1986 ، تاسیسات نمایشگاه امیلیو آمباس، نمایشگاه آلوار آلتو و نمایشگاه جودیت ترنر را طراحی و سازماندهی کرد، سپس به عنوان سرپرست اصلی برگزاری گالری اَکسیس در توکیو مشغول به فعالیت شد.
شیگروبان طراحی سازه های لوله کاغذی را برای اولین بار در نمایشگاه آلتو اجرا کرد، سپس مجموعه‌هایی از مطالعات موردی با این عناوین ارائه کرد: «خانه با ستون PC »، «خانه با سقف دوبل»، «خانه مبلمان»، «خانه دیوار پرده‌ای»، «خانه 5/2»، «خانه با دیوارهای کمتر» و «خانه عریان».
زمانیکه بان متوجه شد دو میلیون بازمانده ی جنگ داخلی رواندا در 1994 به مکان‌های دیگر پناهنده شده و در شرایط وحشتناک به سر می‌برند، طرح پناهگاه‌های لوله کاغذی خود را به کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان ارائه داد و آنها نیز او را به عنوان مشاور استخدام کردند.
پس از زلزله بزرگ هانشین و یا زلزله کوبه در 1995 ، او یک بار دیگر اقدام به ساخت «خانه های چوبی کاغذی» برای پناهندگان ویتنامی سابق کرد چون امکان زندگی در خانه‌های موقت که دولت ژاپن برای شهروندانش ارائه کرده بود، برای آنها وجود نداشت.
شیگروبان همچنین «کلیسای کاغذی» تاکاتوری را با همکاری دانشجویان داوطلب ساخت. همین امر محرک اصلی تاسیس سازمان غیر دولتی (NGO) شبکه معماران داوطلب (VAN) گردید تا در زمان حوادث امدادرسانی کنند. ساخت مسکن موقت در ترکیه در 1999 ، غرب هند در 2001 و سریلانکا در 2004 را شبکه معماران داوطلب برعهده گرفتند.
آنها همچنین ساخت یک مدرسه موقت پس از زلزله 2008 سیچوان ، یک سالن کنسرت در لاکیلا، ایتالیا ، و یک سرپناه پس از زلزله 2010 در هائیتی را نیز برعهده گرفتند. پس از زلزله بزرگ شرق ژاپن در سال 2011، شبکه معماران داوطلب 1800 سیستم پارتیشن کاغذی در بیش از 50 سرپناه ایجاد کرد تا خانواده‌ها حریم شخصی بیشتری داشته باشند.
شبکه معماران داوطلب ساخت مسکن موقت در اوناگاوا، استان میاگی ، ژاپن را نیز برعهده گرفت. این امر پیشرفت چشمگیری در کیفیت زندگی در سرپناه‌ها و محیط مسکن موقت به همراه داشت که قبل از آن توسط دولت نادیده گرفته شده بود. در پی ویرانی‌هایی که زلزله در کانتربری نیوزلند در سال 2011 به بار آورد، بان اقدام به ساخت کلیسای جامع مقوایی کرد که به نوعی نماد بازسازی شهر کرایست چرچ محسوب شد.
در سال 1995 ، روند پیشرفت ساختارهای لوله‌کاغذی بان موفق به دریافت گواهی معماری دائمی از وزیر شهرسازی ژاپن گردید و او «خانه کاغذی» را تکمیل کرد. در سال 2000 ، او با همکاری فرای اوتو، معمار/مهندس سازه آلمانی؛ یک سازه عظیم از لوله‌های کاغذی را برای غرفه ژاپن نمایشگاه اکسپو هانوفر در آلمان ساخت. این سازه به دلیل معماری قابل بازیافت مورد توجه سراسر جهان قرار گرفت.
در سال 1998 ، نوبوتاکا هیگارا به عنوان شریک بان در دفتر کار توکیو معرفی شد.
در سال 2004 ، شیگروبان با ژان دو گاستینز (شریک دفتر وی در پاریس از 2004) و فیلیپ گوموچجیان همکاری کرد و برنده مسابقه مرکز پومپیدو – متز گردید. او با همکاری دانشجویان ژاپنی و اروپایی ، یک دفتر موقت از جنس لوله کاغذی در تراس در طبقه آخر مرکز پومپیدو در پاریس ساختند.
در سال 2001 ، بان به عنوان استاد دانشکده مطالعات محیط و اطلاعات در دانشگاه کِیو معرفی شد. پس از برنده شدن در مسابقه مرکز پومپیدو – متز ، یک شرکت خصوصی در پاریس با شریکش ژان دو گاستینز تأسیس کرد. در سال 2008 از دانشگاه کِیو استعفا داد و در سال 2010 به عنوان استاد مهمان در دانشگاه هاروارد و دانشگاه کُرنل کار کرد. او در سال 2011، استاد دانشگاه هنر و طراحی کیوتو شد.
بان در حال حاضر بر توسعه و پیشرفت معماری کار می‌کند،شیگروبان برای امداد رسانی در بلایای طبیعی داوطلب می‌شود، به طور گسترده سخنرانی و تدریس می‌کند. او همچنان به توسعه سیستم‌های مواد و ساختار ادامه می‌دهد.
این فعالیت‌ها نه تنها به ساختارهای لوله کاغذی منجر شد بلکه موارد دیگری را نیز به دنبال داشت از جمله بامبو لمینت شده (خانه مبلمان بامبو ، 2002)، سیستم‌های ساختاری ساخته شده از کانتینرهای حمل و نقل (موزه عشایر، نیویورک، 2005 ، سانتا مونیکا در 2006 ، توکیو در 2007 ، مکن موقت کانتینری، اوناگاوا 2011) و همچنین سازه های چوبی بدون اتصالات فلزی (مرکز پومپیدو – متز، 2010، خانه کلوپ خلیج نُه پُل در هاسلی 2010، ساختمان اداری جدید تامدیا 2013، موزه هنر آسپِن 2014).
علاوه بر آن، او مبلمان و معماری ساخته شده از فیبر کربن را نیز معرفی کرده است (صندلی فیبر کربن ، 2009 ، و غرفه تابستانی موزه ریتبرگ، 2013).
